Pragniemy szczęścia i szukamy bratniej duszy marząc o wspaniałym związku. To naturalne, że każdy pragnie bliskości, miłości i możliwości współdzielenia swego życia z kimś, kto wspiera, rozumie i kocha. Kiedy rzeczywistość brutalnie weryfikuje te pragnienia - wtedy cierpimy.
Na
przestrzeni wielu lat pracy coachingowej i szkoleniowej spotykałam
ludzi, którzy cierpieli będąc w toksycznych związkach i takich, którzy
cierpieli, ponieważ nie byli w żadnych związkach. Spotykałam także osoby
bardzo szczęśliwe, spełnione i żyjące w związkach, o których czyta się w
bajkach - żyją długo i szczęśliwie. Czy istnieje szansa na to, że uda
nam się stworzyć w pełni szczęśliwy związek?
Tak!
Najpierw jednak musimy zacząć od siebie.
Co to znaczy?
Trzeba
poznać własne oczekiwania w tym względzie, osobiste zahamowania i
wzorce wyniesione z domu rodzinnego. Od tego trzeba zacząć, by spotkać
osobę "podobną" nam, bo inaczej będziemy trafiać na ludzi pełnych lęków,
oczekiwań i to wrzuci nas w toksyczne relacje a wtedy zaczyna się
cierpienie i horror emocjonalno-psychiczny.
Jak to jest, że w partnerstwie nam się nie układa?
Przecież
wybraliśmy, związaliśmy się z konkretnym człowiekiem, z konkretnych
powodów, które miały dla nas znaczenie. Powód tego połączenia to
przecież miłość - więc dlaczego nie jest tak, jak ma być?
Pod
pojęcie "miłość" podpinamy inne znaczenia - np.potrzeba bliskości,
zabezpieczenie materialne, poczucie bezpieczeństwa, lub zbudowanie
rodziny.
Dlaczego to, czego najbardziej pragniemy w partnerstwie jest tak trudne do zrealizowania?
Co
powoduje, że mamy tyle oczekiwań? Że zamykamy się przed drugim
człowiekiem? Dlaczego dominujemy lub czujemy się
zdominowani? Kontrolujemy?
Chcemy mieć rację?
Przecież to wszystko zaprzecza idei związku i udanemu życiu partnerskiemu!
Gdzie
leży przyczyna tej ciągłej walki, która przybiera rozmaite formy od
bardzo agresywnej do pasywnej aż po krańce wytrzymałości? Czy tak trudno
zrozumieć podstawy zachowań, jakimi może kierować się partner, że
niemożliwa staje się komunikacja w związku? Oj, tak. Walka rodzi walkę.
Pytań jest nieskończenie wiele.
Schematy, nawyki, przywiązania, oczekiwania, przyzwyczajenia wyniesione z domu, nakazy oto winowajcy.
Gdy to wszystko zostanie włączone w zdrowe partnerstwo zniszczy całe piękno i harmonię między dwojgiem ludzi.
Nie
chodzi o to, by wytykać sobie błędy lecz zauważyć własne zachowanie w
związku i dopiero wtedy szukać odpowiedzi na podstawowe pytanie: Czy
żyjemy jak związek dyktatorski, lekceważący, stosujemy metodę targów i
przepychanek czy preferujemy schemat kat ofiara?
A może wypełnia nas zrozumienie, akceptacja i miłość? To wtedy budujemy bliskość w związku i jesteśmy szczęśliwi.
Na
tym ziemskim padole nie żyjemy sami i każde spotkanie z innym
człowiekiem powinno być największym szczęściem. Właśnie wtedy zachodzi
jedyna możliwość, by w kontakcie-relacji z drugą osobowością poznać
samego siebie.
Niemożliwością jest poznanie siebie, bez doświadczeń z innymi ludźmi, bez tzw lustra.
A
człowiek po drugiej stronie Ciebie bywa właśnie Twoim lustrem. Jeśli
zatem stoi tam, po drugiej stronie, jakaś osoba to wykorzystaj tę
szansę, by poznać siebie!
Zanim cokolwiek zechcesz osądzać, czy użalać się zapytaj najpierw siebie:
- co mi przeszkadza?
- czego najbardziej u partnera nie lubię?
- czego się obawiam?
- jak ja reaguję na niego?
- jak on reaguje na mnie?
- czy mamy do siebie zaufanie?
- jak się komunikujemy?
- co mi się w nim podoba?
- co partner chce mi przekazać?
- gdzie ukazują się największe różnice zdań?
- co powoduje, że ja jestem niezadowolony?
- jakie są moje oczekiwania i czy partner o nich wie, czy musi się domyślać?
- co ja wiem o jego oczekiwaniach i potrzebach?
- jak okazujemy sobie uczucie?
Pamiętaj,
że ten drugi człowiek jest po części Twoim odbiciem i jeśli masz do
niego ciągłe uwagi to spójrz najpierw na siebie - bo może on pokazuje Ci
coś, czego nie dostrzegasz i dlatego cierpisz.
Może
sam jesteś przyczyną wielu nieporozumień, gdyż nie jesteś świadomy
własnych zachowań i reakcji a partner tylko Ci to "pokazuje"? Czas to
zacząć zauważać, zająć się uzdrowieniem starych, hamujących wzorców i
dokonać zmiany wewnątrz siebie.
Obecne
metody pracy dają ogromne pole do popisu, byśmy autentycznie uwolnili
się od lęków i niepewności a zaczęli tworzyć pełne miłości związki.
Najpierw
jednak trzeba zauważyć, że bardzo wiele zaczyna się od nas samych. To,
jak osądzamy innych często mówi, że my też podobnie siebie osądzamy.
Bardzo
często nie skupiamy się nawet na tym, co mówi do nas partner, ponieważ
żyjemy w osobistych (monologach) schematach wyniesionych z domu
rodzinnego.
Jak
często łapaliśmy się na zachowaniach, czy tekstach ,jakimi karmili nas
rodzice? Ile razy mówiliśmy sobie w duszy, że jestem dokładnie jak moja
matka jak ojciec?
Więc jak mamy stworzyć szczęśliwy związek bazując na takich ocenach i krytykach? Gdzie tu miejsce na miłość i spełnienie?
Miłość nie osądza.
Patrzmy
z troską na partnera i na siebie. Spróbujmy pomyśleć, że tak jak my -
on też popełnia błędy, nie wie wszystkiego, lęka się często, bywa mu
przykro , pragnie ciepła i zrozumienia. On też ma lepsze i gorsze
chwile. Nie umie się właściwie z nami skomunikować.
Pozwólmy sobie na szczere i ufne dzielenie się sowimi myślami - to początek oczyszczania toksyn w związku.
Może
wtedy padnie światło na to, o czym nie rozmawiamy we właściwy sposób i
uda się przeżyć z naszym partnerem chwile na które czekaliśmy.
Serdecznie Was pozdrawiam i zapraszam na moją stronę :)
Alina Wajda
